Daar aangekomen stak hij meteen van wal.

Ik begon al vrij vroeg veel interesse te krijgen voor de ruimtevaart. Met als hoogtepunt natuurlijk de landing op de maan. In het begin kregen die landingen massale aandacht van de media. In de loop van de tijd nam die steeds meer af. Men had het, na een x-aantal landingen, wel zo’n beetje gezien daar op de maan. En inderdaad, ik betrap mij erop dat als ik niet kan slapen naar YouTube ga kijken met beelden vanuit een Japanse Selene orbiter die rondom de maan vliegt. Dit is net zo slaapverwekkend als schaapjes tellen. Saai. Er is alleen een moment waarop je wakker schrikt en dat is het moment dat de aarde boven de maan horizon verschijnt. Dit is van een ongekende schoonheid. Het zwart van het heelal waarin die helblauwe planeet rond zweeft. Die planeet is zo blauw omdat 72% van het aardoppervlak uit water bestaat. Dat heb jij vroeger bevaren.

 

Ons zonnestelsel bestaat uit acht planeten en een semi planeetje aan de rand, Pluto, die ellipsvormige banen beschrijven rondom de zon. 

Ook hebben enkele planeten zoals o.a. Jupiter, manen. Dan denk je. Genoeg mogelijkheden voor bemande ruimtevaart. Maar waar zijn we dan naar op zoek? Begrijp me goed. Allemaal heel interessant voor onderzoek en bijzondere mineralen. Maar zullen we er ooit naar toe gaan om te leven? Of zullen we er leven aantreffen?

Van deze acht planeten, weet je hoeveel hiervan rotsachtig zijn? Dus dat je er bij wijze van spreken kunt lopen.

Geen idee. V I E R !

 

Het dichts bij de zon is Mercurius. Deze is aan de zonzijde bloedheet, ongeveer 160 graden Celcius. En aan de schaduwzijde -250 graden. Afgrijselijk.

 

Daarna volgt Venus. Deze zie je vaak aan de avond- en ochtend hemel als een heel heldere ster. Het is geen ster maar een planeet. Deze planeet moeten ze in de bijbel als inspiratie bron hebben gebruikt voor de HEL. Hij heeft een dampkring die voor 95% bestaat uit koolmonoxide (CO2) en een druk die 90 keer hoger is dan op aarde. Dit houdt de warmte van de zon vast tot zo’n 500 graden Celcius, broeikaseffect, zit vol met giftige dampen.  Kortom ellende. 

 

Dan volgt die fantastisch mooie aarde. Deze heeft zeer gematigde temperaturen, zodat bijvoorbeeld het water niet verdampt of bevriest. Het aardmagnetisch veld en de dampkring beschermen ons tegen gevaarlijke straling en meteorieten vanuit de ruimte. 

 

Daarna volgt Mars. Elon Musk, die ik overigens zeer bewonder, wil van de mens een multiplanetaire soort maken, te beginnen bij Mars. Hier ben ik het dus niet mee eens. Mars is geen reserve exemplaar van de aarde.

De mens denkt hiernaar te ontsnappen als het op aarde uit de hand loopt door een atoomoorlog of een milieuramp. Nou, laat ik ze uit de droom helpen. Men dacht vroeger dat er leven op Mars was en dat de lijnen die men waarnam kanalen waren voor water. Niets van dat al. Dodelijke straling van de zon en een zwaartekracht een vijfde van die van de aarde. Dus je zou ondergronds moeten leven om te ontsnappen aan de straling. Maar aan de geringe zwaartekracht valt niet te ontsnappen. Je spieren zullen na verloop van tijd enorm verzwakken en het tast ook je beendergestel aan, er ontstaat botontkalking. Je zult dan bijvoorbeeld niet meer in staat zijn om naar de aarde terug te keren. Je bent lichamelijk teveel gedegenereerd. Dus ontsnappen als mensheid naar Mars, zie ik niet zitten. Alleen als een soort strafkamp. Het is levensgevaarlijk om te denken dat Mars de mensheid kan redden als het mis gaat op aarde. Kijk maar eens op Youtube. Er zijn veel filmpjes over Mars. Je ziet alleen maar stenen en zand. Mars is een grote zandbak.There is no planet B. We moeten Planet Earth redden.

 

Dan volgen de reuzen van het zonnestelsel. Jupiter, Saturnus (die van die ringen) Uranus en Neptunus. Dit zijn enorm grote gasplaneten. Je kunt nergens landen of lopen. Wel op de manen bij deze planeten. Bijvoorbeeld Jupiter heeft er velen. Interessant voor de mensheid om te overleven. Nou nee.

 

Als laatste hebben we Pluto. Men is het er niet over eens of dit nog wel een planeet is. Hij is rotsachtig en bevindt zich in de buitenste baan om de zon. Temperatuur -235 graden Celcius. Zon is heel ver weg en zie je als een soort van sterretje, wat hij ook is.

 

NASA wil je anders doen laten geloven. Misschien zien we sporen van leven of zelfs wel van bestaand leven. Ze moeten wel geld blijven ontvangen natuurlijk. 

Dus mijn advies voor NASA is: Stop met de bemande ruimtevaart. Ga door met robots. Zoals ze fantastisch gedaan hebben met o.a. de robot “Curiosity” op Mars. Maak deze robots zo klein mogelijk. Dat maakt de ruimte exploratie ook nog eens veel betaalbaarder. 

 

Wat blijft er dan over om te bezoeken? Naar andere sterren in ons eigen melkwegstelsel? De dichtstbijzijnde ster is Alpha Centauri. Op 4,3 lichtjaar afstand. Dan denk je in eerste instantie. 4,3 Lichtjaar, dat moet toch te doen zijn! Nou, laat ik je maar weer eens uit de droom helpen. Dit is zo ver dat het voor ons nauwelijks te bevatten is.

Ga maar na. Licht gaat met een snelheid van 300.000 km per seconde vermenigvuldigd met 60 seconden voor de minuut, maal 60 voor het uur maal 24, maal 365, maal 4,3.

300.000 x 60 (sec.) x 60 (min.) x 24 x 365 x 4,3.

M’n IPhone kan het aantal nullen al niet meer aan, denk ik. Maar laten we het eens proberen: 40.681.440.000.000 km.

Met onze huidige snelste raketten zouden we daar ongeveer 80.000 jaar over doen.

Maar nog afgezien daarvan is het onmogelijk om de snelheid van het licht te behalen. Dit volgens de speciale relativiteitstheorie van Albert Einstein en hij heeft tot nu toe altijd gelijk gehad. Niets gaat sneller dan het licht. 

En dan heb je nog geen flauw idee wat je hier aantreft. Leven? Intelligent leven? Geen idee. Wel kunnen we al veel te weten komen met astronomische kijkers. Zoals de Hubble en hopelijk binnenkort de James Webb telescoop. Dus voorlopig zit een bezoek aan Alpha Centauri er niet in.

 

Maar wat dan wel? Daar heb ik heel lang over nagedacht.