Je vraagt je waarschijnlijk af waarom ik je heb uitgenodigd. Ik vind het leuk om een Nederlander te spreken en wil m’n verhaal kwijt. Is dat Ok?

Ja, natuurlijk.  Ik ben één en al oor. Is het OK als ik de dictafoon op m’n IPhone aan zet?

Prima. Laten we maar bij het begin beginnen dan.

 

Mijn vader was een rijke, zeg maar zeer rijke Spanjaard en bezat veel land.

Mijn moeder was Nederlandse. Ook niet bepaald onbemiddeld. Zij zijn beiden overleden. Ik was enig kind en heb alles geërfd. Veel land verkocht en dat maakte mij nog rijker, wel jammer van die belastingen.

Ik zal daarom wel behoorlijk verwend zijn. Had dit zelf niet eens in de gaten. Vond alles normaal. Met een Rolls van en naar school gebracht! Kun je nagaan. Werd daarom ook wel gepest op school. En dan ook nog die vreemde naam in een land waar de jongens meestal Juan, Pablo of Antonio heten.

 

Wat me ook uit die tijd bijblijft is de dromen die ik had. Angstdromen. Iedere nacht kwamen ze terug. Ik zweefde ergens in de oneindige ruimte. Niet in ons zonnestelsel, niet in ons melkwegstelsel maar in de oneindige interstellaire ruimte. Hoewel ik in die tijd helemaal niet wist wat dat was. Werd wakker en ging uit angst naar de slaapkamer van m’n ouders op zoek naar een soort van bescherming. Maar ik mocht nooit  bij hen komen om getroost te worden. Nee, ga maar terug naar je bed. Je moest je niet aanstellen. Lange tijd heb ik die ellendige dromen gehouden. Niet wetende dat ruimte en oneindigheid later een belangrijke rol in mijn leven zouden spelen. Later meer hierover.

 

Ik was een heel volgzaam jongetje. Adoreerde mijn vader. Geloofde alles wat hij zei, zoals de meeste jongetjes tot een bepaalde leeftijd. Ik las heel veel in die tijd. We hadden een heel grote bibliotheek en als het boek wat ik zocht er niet was, bestelde ik dat gewoon. Op een gegeven moment had ik een klein boekje, maar met een grote impact. Het boekje bestond eigenlijk alleen uit plaatjes.  Het was een jongetje net als ik, zittend in de zon. Het volgende plaatje was z’n arm met daarop een insect. Daarna zoomde de plaatjes in op het insect. Verder en verder. Molecuul, atoom, kern, proton, quark. Verder kun je eigenlijk niet gaan.

 

Ditzelfde gebeurde naar buiten toe. Dus je zag weer de arm, daarna de tuin, Spanje, de aarde, het zonnestelsel, het melkwegstelsel, het melkwegstelsel met andere stelsels enz., enz. Ik kwam toen door dat kleine boekje tot de gedachte dat de ruimte naar binnen en naar buiten oneindig was. Toch had ik veel moeite met het begrip  o n e i n d i g h e i d. Stel dat het heelal eindig is, wat is er dan aan het einde daarvan. Bevinden we ons in een soort bubbel? En wat is er dan weer achter die bubbel? Ik wist het niet.

Of die oneindigheid naar binnen? De ruimte wordt oneindig klein, maar nooit nul.

Het gevolg van al dat gepieker was wel dat ik het geloof in een God totaal begon af te wijzen. Wat een verschrikkelijke flauwekul. Zou er een God zijn tussen al die miljarden sterren en planeten in die oneindige ruimte die speciaal de aarde op het oog had om daar de mens te scheppen. Deze mens hersens te geven om daarna hiermee in duizenden verschillende religies te geloven?

Dit tot afgrijzen van m’n moeder die zeer gelovig was. Ik kan me een gesprek met haar herinneren waarin ze haar angst uitsprak dat zij in de hemel zou komen en ik in de hel. En dat wilde ze voorkomen. Dus Isambard, geloof in God!

Ja, welke, de katholieke, de protestantse, de islamitische of weet ik veel welke god precies. Er zijn er zo veel. Dit was een soort bevel. Ik was een jaar of 15 en vond dit toen al belachelijk. Hoe kun je nu in zo iets onzinnigs geloven? Hoe kun je geloof in iets verplichten. Je gelooft in iets of niet.

Afijn, ik begon me steeds meer als een echte puber te gedragen. Dit vonden m’n ouders maar niets en ik werd naar een katholiek internaat gestuurd. M’n moeder hoopte op bekering. Het tegendeel gebeurde. Dit tot wanhoop van een aantal priesters, ben tot m’n grote genoegen van die school verwijderd. M’n moeder gaf het ook maar op.

 

Ik kwam toen door dat kleine boekje op de gedachte dat de ruimte naar binnen en naar buiten oneindig was.

 

Ben na veel omzwervingen natuurkunde en astronomie gaan studeren in Nederland en Spanje. Voor beide richtingen Cum Laude geslaagd.