Na 2 weken ging ik naar Isambard toe. Mijn vrouw  wilde niet mee, ze vond het maar een engerd. Reed de Suzi uit de garage en ging richting berg. Bergopwaarts duurt het ongeveer 20 minuten en is vol kronkelwegen en gaat naar 350 meter. Bovenaan de berg heb je een fantastisch uitzicht over de Middellandse zee en bij helder weer kun je Gibraltar zien liggen en een stuk van de Marokkaanse kust. Vroeger, als zeevarende, was ik nog wel eens door de straat van Gibraltar gevaren op weg naar het Suez kanaal. Heb de opleiding voltooid aan de Hogere Zeevaartschool, maar nu had ik een andere missie.

 

Ik nam de rotonde derde weg naar het westen. Ik had er al heel vaak gereden. Het begint nog met een stuk verharde weg en gaat daarna over in een soort verharde zandweg. Rechts kijk je de prachtige natuur in met pijnbomen, kurkeiken, eucalyptus bomen, bergen en riviertjes. Ik kende het hele gebied op m'n duimpje. Had er dagenlang gereden en ook vele malen gepicknickt met Mieke en de hond. In het riviertje stroomde ook in de heetste zomers nog water. Deze rivier kon in de winter veranderen in een een soort Niagara waterval. In een winter was ik er eens heen gereden om te kijken. De rivier stroomde dan over de weg en ik dacht in een overmoedige en onbezonnen bui dat ik er wel doorheen kon rijden. Ik voelde de Suzi schuiven maar kon haar nog net in z'n achteruit zetten. Al slippend kreeg ik vaste grond onder de wielen. Zoals ik wel vaker deed ging ik tegen de Suzi praten en bedankte haar. Links bleef je uitzicht houden over de Middellandse Zee, totdat de eerste muren aankwamen met daarachter villa's die je niet kon zien. Mensen die hier wonen willen niet gezien worden.

 

Na het passeren van deze muren kwam ik in de bush terecht. Links zag je nog steeds de Middellandse zee. Voor de rest allemaal bergen, prachtige plantengroei, (het was voorjaar) en bomen.

Isambard had gezegd dat ik voorbij het waterreservoir moest rijden. Deze waterreservoirs liggen overal, om bij brand helicopters de mogelijkheid te bieden water op te zuigen om branden te bestrijden.

 

Had de ingang hierna snel gevonden. Ik wist het ook wel. Het was niet ver van de plek waar Isambard m'n bergroute had geblokkeerd met dat rothek. Verdomme, kan er nog kwaad om worden. Het hek stond inderdaad open met een soort bewaker erbij. Vreemd, dat zie je hier niet vaak. Bevond me nu op een hoogte van 431 meter volgens de hoogtemeter op de IPhone. De bewaker groette mij vriendelijk en ik zwaaide terug. Buenas dias. Ik ging nu zuidelijk naar beneden nog steeds op een zandweg. Soms steil omhoog maar meestal omlaag. Maar daar had m'n Suzi nog nooit problemen mee gehad. Na ongeveer een kwartier was de weg geasfalteerd en kwam ik weer bij een poort met een bewaker met een enge hond. Allemachtig, het leek wel of de kroonjuwelen van de Spaanse koningin hier lagen opgeslagen. De weg vervolgde zich nog even en kwam uit op een groot plein met in het midden een bloemperk. Aan het plein bevonden zich twee gebouwen.

 

Meest zuidelijk bevond zich een grote klassieke Andalusische villa. De ramen hadden allemaal z.g.n. “reja’s”, dit zijn mooi gefabriceerde smeedijzeren tralies, anti inbraak zodat je toch de ramen open kunt hebben als je je huis verlaat, mooie uitvinding! Alle muren mooi wit gestuct met veel ronde hoeken, je ziet er geen enkele baksteen. En prachtige tuinen die aardig wat irrigatiewater kosten. Hij zal wel ergens een ondergronds bron hebben, want leidingwater is hier nogal duur. En links een groot en nogal geheimzinnig gebouw met heel weinig ramen, hetgeen nogal afbreuk deed aan het geheel.

 

Ik parkeerde de Suzi. De poort van de villa ging open en daar stond een bediende die me wenkte en zei: Bienvenido, welkom in het huis van Isambard. Loop maar met me mee. Prachtig klassiek Spaans huis. Ik was in een soort voorportaal dat aansloot op een brede gang. De gang splitste zich  bij het atrium, zodat je rondom het atrium kon lopen. Dit had ik al gezien op Google Earth. Maar de z.g.n. vijver die ik had gedacht waar te hebben genomen was geen vijver maar een gigantische parabool antenne. Je kon zo zien dat hij naar alle kanten verstelbaar was. Ook in de hoogte. Isambard moest wel erg veel van TV houden. 

Verder liep ik weer. Zwaar houten plafond, marmeren vloeren, overal dikke tapijten en erg grote pompeuze Spaanse meubelen, aan het einde van een lange gang bevond zich de woonkamer. Hoe groot kan een woonkamer zijn? Allemachtig. Alles was groot. Ook hier klassieke Spaanse inrichting, donkere meubels  (groot natuurlijk). Maar het meest indrukwekkende was het grote raam. Dit is nogal  onspaans in een klassieke villa. De Spanjaarden bouwden juist nogal kleine ramen met dikke muren, om de warmte tegen te houden. Buiten was een groot afdak met een buitenterras. Isambard had blijkbaar een groot gat in de muur gemaakt en dit raam erin geplaatst. Fantastisch. En dan het uitzicht. Ik stond geloof ik nogal perplex naar dit inrichtings geweld te kijken toen Isambard op mij afkwam. Hij was zowaar heel erg hartelijk. Kom zitten. Wat wil je drinken. Koffie, thee, wijn, bier, whatever. Oh, en rotzooi als cola of andere suikerwaters hebben we niet. Nou het was al behoorlijk warm en stoffig geweest in de Suzi, dus ik had wel trek in een cerveza. Wat wil je? Heineken, Maui of een Alhambra reserva. Zeg het maar. Nou, geef mij maar een Alhambra, dat is een mooi klassiek donker Spaans bier. Nu was het mijn beurt om aardig te zijn dus ik overhandigde Isambard een mooi verpakte fles. Hij maakte hem open en zag dat het z'n favoriete whisky Laphroaig was. Een enorme grijns verscheen op z'n gezicht en zag dat ik gescoord had.